Ποια είναι τα κύρια επιφανειοδραστικά που χρησιμοποιούνται συνήθως;

2019-06-20 14:18:46

Η επιφανειακή χημική τροποποίηση είναι η τελική τροποποίηση της επιφανείας με τοπική επικάλυψη στην επιφάνεια των ανόργανων σωματιδίων με χημική αντίδραση ή χημική προσρόφηση μεταξύ επιφανειοδραστικών και ανόργανων σωματιδίων.

Ο Liu Qian και άλλοι επιφανειοδραστικοί παράγοντες χρησιμοποίησαν πολυαιθυλενογλυκόλη για την επεξεργασία των πολύ λεπτών σωματιδίων SiC. Μοριακές αλυσίδες πολυαιθυλενογλυκόλης τροποποιήθηκαν στην επιφάνεια των σωματιδίων SiC, οι οποίες λειτουργούσαν ως στερικό εμπόδιο για την πρόληψη της επανασύνδεσης στερεών σωματιδίων SiC. Οι σκόνες SiC επεξεργασμένες με επιφανειοδραστικό παράγοντα με ακανόνιστο σχήμα ή συσσωμάτωση μπορούν να προσροφήσουν μακρές μοριακές αλυσίδες επιφανειοδραστικών ουσιών σε επιφανειακά ελαττώματα και εναιωρούμενους δεσμούς σωματιδίων, να επιταχύνουν την αποσύνθεση μεγάλων σωματιδίων ή συσσωματωμένων σωματιδίων και να βελτιώσουν τη διασπορά σωματιδίων SiC.

Ο Zhou Jigao χρησιμοποίησε αδιπικό οξύ και στεατικό οξύ για να τροποποιήσει την επιφάνεια της σκόνης νανο-ζιρκονίας. Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η αντίδραση εστεροποίησης του αδιπικού οξέος και του καρβοξυλίου (-COOH) σε στεατικό οξύ με υδροξύλιο (-ΟΗ) στην επιφάνεια των σωματιδίων νανο-ζιρκονίας ήταν παρόμοια με εκείνη του οξέος και της αλκοόλης και σχηματίστηκε ένα μοριακό φιλμ την επιφάνεια της σκόνης νανο-ζιρκονίας. Η σκόνη νανο-ζιρκονίας τροποποιημένη στην επιφάνεια άλλαξε από πολικότητα σε μη πολικότητα. Ταυτόχρονα, η δύναμη αλληλεπίδρασης (συμπεριλαμβανομένης της διαμοριακής δύναμης και της δύναμης μηχανικής άρθρωσης) μεταξύ των σκονών μειώνεται με προσρόφηση της μονοστοιβάδας στην επιφάνεια των σκονών, πράγμα που μειώνει την αντίσταση τριβής των σκονών όταν ρέουν, βελτιώνοντας έτσι τη ρευστότητα του τις σκόνες.

Τα συνήθως χρησιμοποιούμενα τασιενεργά είναι παράγοντες σύζευξης, ανώτερα λιπαρά οξέα και τα άλατά τους, ακόρεστα οργανικά οξέα και οργανικό πυρίτιο κλπ. Οι παράγοντες συζεύξεως είναι συνήθως χρησιμοποιούμενα ορυκτά επιφανειοδραστικά.

Η κρυσταλλική συσσωμάτωση αναφέρεται στο φαινόμενο ότι οι κρύσταλλοι αλλάζουν από χαλαρή κατάσταση σε συσσωμάτωση. Η συσσωμάτωση καθιστά τη ροή των κρυσταλλικών σωματιδίων χειρότερη, γεγονός που επηρεάζει άμεσα την απόδοση του προϊόντος. Η προσθήκη ιχνών τασιενεργών στο διάλυμα κατά τη διάρκεια της κρυστάλλωσης του προϊόντος μπορεί να εμποδίσει αποτελεσματικά τη δημιουργία κρούσματος προϊόντος.

Ο μηχανισμός του είναι ως εξής: 1) Το επιφανειοδραστικό εισέρχεται στο σύστημα κρυστάλλωσης και σχηματίζει μια μεμβράνη περιτυλίγματος στην επιφάνεια των κρυστάλλων, η οποία έχει σαν αποτέλεσμα μηχανική απομόνωση μεταξύ κρυστάλλων. 2) Υδροφοβική στρώση σχηματίζεται στην επιφάνεια των κρυστάλλων, η οποία εμποδίζει την ανταλλαγή νερού μεταξύ κρυστάλλων και ατμόσφαιρας. 3) Μείωση της επιφανειακής τάσης του διαλύματος, αλλαγή της γωνίας επαφής διεπιφάνειας μεταξύ στερεού και υγρού, η οποία μειώνει τη δύναμη προσρόφησης των τριχοειδών κρυστάλλων στο διάλυμα. 4) Συμμετοχή στη διαδικασία παραγωγής κρυστάλλων και βελτίωση της. Η μορφολογία των κρυστάλλων μπορεί να αλλάξει αλλάζοντας τον σχετικό ρυθμό ανάπτυξης κάθε επιπέδου κρυστάλλου, βελτιώνοντας τη συνήθεια κρυστάλλωσης των σωματιδίων και μειώνοντας την ενδοεπιφανειακή ενέργεια των κρυστάλλων. Για παράδειγμα, αλκυλοσουλφονικός εστέρας και το ενδιάμεσο αλκυλοσουλφονυλοχλωρίδιο, αλκυλοβενζολοσουλφονικό, π-τολουολοσουλφονικό νάτριο, λιπαρό οξύ νατρίου, κλπ. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως παράγοντες αντι-συσσωματώσεως για κρυσταλλικά προϊόντα.